A Revista do IES de Melide
A Antártida
Dise que cada persoa coñece a todo o mundo que vive ao seu arredor, pero de verdade a coñece ou só sabe cal é o seu nome e onde vive? Si nos poñemos a pensar, a segunda opción é a acertada. Isto mesmo pasa con moitos lugares do mundo, pero centrémonos hoxe só nun: A Antártida: Coñeces a Antártida? Dis que sí? Estás seguro? Ou só sabes que é o sexto continente do planeta e está situado no Polo Sur?
|
|
Comencemos polo principio: a Antártida foi descuberta no século XVIII. Para ser máis exactos, foi James Cook o primeiro explorador que cruzou o círculo polar Antártico, este tal Cook era o capitán dun navío británico. Nunca chegou a ver o continente só navegou arredor del. Cook sabía que alí se achaba un continente polos depósitos de rochas nos icebergs, aínda así éste non era o continente poboado que esperaba atoparse.
|
No ano 1820 chegaron cerca da punta da Antártida o cazador de focas Nathaniel Palmer, de procedencia estadounidense, xunto cos oficiais navais británicos Edward Branfield e William Smith. A pesar deste avance, non foi ata 1821 cando John Davis, outro cazador de focas estadounidense, desembarcou no continente Antártico. Foron 3 expedicións, unha francesa, outra estadounidense e outra británica as que se percataron, despois de navegar pola costa, de que aquilo que estaba recuberto dunha capa de xeo era masa continental. Despois de estas expedicións e descubrimentos, a Antártida foi recoñecida como continente no ano 1840. a partir de entonces o denominado sexto contiente foi visitado e explorado por moitas máis expedicións, que intentaban atopar o "Polo Sur". Pero centrémonos en dúas, quizáis das máis importantes; unha expedición británica dirixida por Robert Scott e outra expedición noruega, neste caso levaba ao fronte por Roald Amundsen. Ambas as dúas comenzaron a búsqueda do Polo Sur no 1910. Amundsen xunto con catro membros da súa tripulación chegaron ao seu destino a finais do 1911, grazas á axuda de trineos. Por outro lado, a expidición británica chegou pouco despois, a comezos do 1912, pero no viaxe de volta faleceron todos.
E que hai das expedicións en avión? Ben, o australiano George Wilkins e o estadounidense C.B.Eielson foron os primeiros que sobrevoaron o continente no ano 1928. Foi anos máis tarde, ao remate da II Guerra Mundial, cando Estados Unidos enviou á Antártida unha expedición, a expedición máis grande enviada ao continente ata entón. Estaba formada por máis de 4000 persoas, máis de 20 avións e 13 barcos. A finalidade desta expedición foi fotografiar a costa para facer mapas da zona.
Dende o 1957 desenvólvense na Antártida exploracións científicas e sistemáticas a longo prazo. A día de hoxe hay máis de 60 estacións científicas establecidas por 12 estados diferentes. En 1959 firmouse o "Tratado da Antártida", no cal permítese a investigación científica con fins pacíficos en todo o continente, pero tamén se prohibe a explotación, tanto petrolífera como de outros minerais por polo menos 50 anos.
Despois de esta entretida clase de historia, a vosa pregunta será: E porque a súa primeira entrada é sobre a Antártida? Moi simple, hai aproximadamente un mes e medio veu ao noso instituto Xavier Cristobo, director do Centro Oceanográfico de Xixón, quen me interesou polo tema tras falarnos sobre as súa experiencia no continente, xa que o visitou oito veces.
Na súa visita falounos sobre a Antártida, como todos ben sabemos, está recuberto por unha capa de xeo de metros de grosor, e as súas temperaturas son moi baixas, cando é verán, as temperaturas oscilan entre os 0ºC e os -15ºC, polo que investigar é máis doado que no inverno onde as temperaturas chegan aos -40ºC.
Unha das bases españolas na Antártida é a Base Antártica Juan Carlos I. Está situada na península Hurd. Está xestionada polo Ministerio de Educación e Ciencia, esta base funciona de novembro a marzo.
Outra das bases españolas na Antártida é a Base Antártica de Gabriel de Castilla, situada en Illa Decepción, unha illa volcánica formada por sedimentos e cinza volcánica en vez de xeo. A diferencia do Polo Norte, a Antártida é un continente rodeado de tres océanos. O cambio climático estalle afectando moito, posto que cada ano está a perder moita máis auga.
Dende o 1957 desenvólvense na Antártida exploracións científicas e sistemáticas a longo prazo. A día de hoxe hay máis de 60 estacións científicas establecidas por 12 estados diferentes. En 1959 firmouse o "Tratado da Antártida", no cal permítese a investigación científica con fins pacíficos en todo o continente, pero tamén se prohibe a explotación, tanto petrolífera como de outros minerais por polo menos 50 anos.
Despois de esta entretida clase de historia, a vosa pregunta será: E porque a súa primeira entrada é sobre a Antártida? Moi simple, hai aproximadamente un mes e medio veu ao noso instituto Xavier Cristobo, director do Centro Oceanográfico de Xixón, quen me interesou polo tema tras falarnos sobre as súa experiencia no continente, xa que o visitou oito veces.
Na súa visita falounos sobre a Antártida, como todos ben sabemos, está recuberto por unha capa de xeo de metros de grosor, e as súas temperaturas son moi baixas, cando é verán, as temperaturas oscilan entre os 0ºC e os -15ºC, polo que investigar é máis doado que no inverno onde as temperaturas chegan aos -40ºC.
Unha das bases españolas na Antártida é a Base Antártica Juan Carlos I. Está situada na península Hurd. Está xestionada polo Ministerio de Educación e Ciencia, esta base funciona de novembro a marzo.
Outra das bases españolas na Antártida é a Base Antártica de Gabriel de Castilla, situada en Illa Decepción, unha illa volcánica formada por sedimentos e cinza volcánica en vez de xeo. A diferencia do Polo Norte, a Antártida é un continente rodeado de tres océanos. O cambio climático estalle afectando moito, posto que cada ano está a perder moita máis auga.
|
Falemos agora da súa biodiversidade: debido ás súas baixas temperaturas, moi poucas especies poden adaptarse a ditas condicións. Por esta razón o continente mantívose durante millóns de anos sen vida vexetal, só con algunha especie de musgo e herbas simples. É por iso que é no medio mariño, que se alimentan principalmente de fotoplancton, onde atopamos unha maior variedade de organismos. Como curiosidade, os mares que rodean a Antártida son os máis productivos e ao mesmo tempo os máis fráxiles do planeta. Forman a biodiversidade antártica, son especies como
|
|
esponxas, cnidarios, anélidos, equinodermos, moluscos... (entre os invertebrados). Habitan alí peixes, aves como o albatros, o petrel das neves ou o animal terrestre máis grande da zona, o mosquito volador que ten de nome Bélgica Antártica. En canto á vida mariña, que destaca máis no continente, atopamos pingüíns, orcas, baleas azuis, calamares ou lobos mariños.
|
|
No 1978 aprovouse a lei de Conservación da Antártida, cunhas retrincións que permitían extraer ou mesmo introducir especies do continente, por si calquera razón este feito afectase ao equilibrio do ecosistema. Pese a este tratado, hai accións ilegais que perxudican a vida de moitas das especies mariñas. Un dos exemplos é a pesca excesiva nos mares australes, que é un problema bastante grave que ten que ser resolto para salvar a existencia da biodiversidade antártica.
|
E de momento non me estendo moito máis, pero si tendes máis curiosidade, déixovos abaixo un vídeo bastante interesante. Ata aquí a miña primeira entrada, que espero que vos gustase e que puidesedes aprender algo máis da Antártida.
Mar Riveiro Cabado 1º BAC 16-XII-2016
O Albinismo
Este é un traballo sobre o albinismo, que se define como a ausencia de pigmentación nun ser vivo debido a unha variación xenética. A orixe grega da palabra albino significa “luz”, e as súas principais características son:
- Ausencia de pigmentación nos ollos, nos que a pupila se ve vermella (cor dos vasos sanguíneos) se o albino é total, ou azul ou grisáceo se o albino é parcial.
- Ausencia total ou parcial de pigmentación na pel, pelo, plumaxe, flores… Ao contrario do que se acostuma a pensar, non só existen persoas albinas, senón que tamén hai animais albinos e plantas albinas.
Hai dous tipos de albinismo:
- O oculocutáneo: a información xenética alterada debe estar presente en ambos pais. Este tipo de albinismo afecta á pel, ó pelo e ós ollos.
- O ocular: Afecta únicamente ós ollos e so os varóns o manifestan. As nais son as que aportan o xen, pero non o padecen. A cor vermella dos ollos dos albinos totais encabeza a lista das cores de ollos máis raras do mundo, seguida polo negro, o violeta, o ámbar e o verde.
Debido á súa xenética os albinos adoitan padecer moitas discapacidades. A súa agudeza visual é do 10%, é dicir, unha persoa con albinismo ve a 6 metros o que unha persona sen albinismo vería con similar nitidez desde 60 metros (o que lles impide conducir). Ademáis acostuman a padecer astigmatismo e estrabismo. Ademáis, sufren nigtasmo, un movemento involuntario e rápido dos globos oculares, que normalmente é horizontal pero que tamén pode ser vertical. Con relación á cantidade de albinos que hay en cada continente cabe destacar que en Europa e América nace un albino de cada 20000 persoas, mentres que en África nace un albino de cada 4000 persoas debido a que se xuntan entre sí ó ser despreciados polo resto da sociedade. En África os albinos teñen que vencer dous grandes inimigos: a falta de recursos para protexerse do potente sol que dana a súa pel e os seus ollos e as supersticións sobre a súa existencia. Neste continente existen diferentes lendas sobre os albinos ou “fillos da Lúa”. A máis extendida é a crenza en que son fillos do demo e de que o seu sangue e os seus órganos mesturados con unha pócima á que chaman “muti” atraerán á boa fortuna. Por esta razón son marxinados, perseguidos e atacados brutalmente.A opción máis intelixente é agocharse nun refuxio para albinos menores de idade. Os membros dos albinos son vendidos nun mercado negro e un meigo pode chegar a pagar 3000 euros por unha man.
- Ausencia de pigmentación nos ollos, nos que a pupila se ve vermella (cor dos vasos sanguíneos) se o albino é total, ou azul ou grisáceo se o albino é parcial.
- Ausencia total ou parcial de pigmentación na pel, pelo, plumaxe, flores… Ao contrario do que se acostuma a pensar, non só existen persoas albinas, senón que tamén hai animais albinos e plantas albinas.
Hai dous tipos de albinismo:
- O oculocutáneo: a información xenética alterada debe estar presente en ambos pais. Este tipo de albinismo afecta á pel, ó pelo e ós ollos.
- O ocular: Afecta únicamente ós ollos e so os varóns o manifestan. As nais son as que aportan o xen, pero non o padecen. A cor vermella dos ollos dos albinos totais encabeza a lista das cores de ollos máis raras do mundo, seguida polo negro, o violeta, o ámbar e o verde.
Debido á súa xenética os albinos adoitan padecer moitas discapacidades. A súa agudeza visual é do 10%, é dicir, unha persoa con albinismo ve a 6 metros o que unha persona sen albinismo vería con similar nitidez desde 60 metros (o que lles impide conducir). Ademáis acostuman a padecer astigmatismo e estrabismo. Ademáis, sufren nigtasmo, un movemento involuntario e rápido dos globos oculares, que normalmente é horizontal pero que tamén pode ser vertical. Con relación á cantidade de albinos que hay en cada continente cabe destacar que en Europa e América nace un albino de cada 20000 persoas, mentres que en África nace un albino de cada 4000 persoas debido a que se xuntan entre sí ó ser despreciados polo resto da sociedade. En África os albinos teñen que vencer dous grandes inimigos: a falta de recursos para protexerse do potente sol que dana a súa pel e os seus ollos e as supersticións sobre a súa existencia. Neste continente existen diferentes lendas sobre os albinos ou “fillos da Lúa”. A máis extendida é a crenza en que son fillos do demo e de que o seu sangue e os seus órganos mesturados con unha pócima á que chaman “muti” atraerán á boa fortuna. Por esta razón son marxinados, perseguidos e atacados brutalmente.A opción máis intelixente é agocharse nun refuxio para albinos menores de idade. Os membros dos albinos son vendidos nun mercado negro e un meigo pode chegar a pagar 3000 euros por unha man.
Belén Ayude Puga, Xuño de 2016
Os Premios Nobel
A gala de entrega dos premios Nobel celébrase cada 10 de decembro, este ano e con motivo de que se achega esta data, fixemos un pequeno traballo falando sobre eles.
Alfred Nobel
Alfred Bernhard Nobel naceu o 21 de Outubro de 1833 en Estocolmo e morreu aos 63 anos, o 10 de Decembro de 1896 en San Remo. Pertenceu a unha familia de enxeñeiros xunto cos seus tres irmáns Robert, Ludwing e Emil. Foi un inventor, químico, enxeñeiro e fabricante de armas, pero polo que é coñecido hoxe en día é, sobre todo, pola invención da dinamita e polos famosos premios que levan o seu nome. As súas 350 patentes e a posesión de varias empresas levárono a acumular grandes riquezas ao longo da súa vida. Calcúlase que a súa fortuna ascendía aos 33.000.000 de coronas, das que só deixou 100.000 á súa familia . O resto foi legado á Fundación Nobel, encargada de outorgar unha serie de premios anuais ás persoas que máis fixesen en beneficio da Humanidade. Na actualidade pénsase que a creación desta fundación débese ao seu sentimento de culpabilidade polo mal e a destrución que os seus inventos puideron causar nos campos de batalla.
Os premios Nobel
A Fundación Nobel foi creada no ano 1900, e tiña a finalidade de entregar uns premios anuais ás persoas que máis beneficios realizasen a prol da humanidade. Na actualidade existen seis premios Nobel, un máis dos establecidos por Alfred Nobel orixinariamente. O sexto premio, o de economía, estableceuno o Sverigues Riksbank (banco central sueco) no ano 1986.
Datos sobre os premios:
O Premio Nobel recibido pola persoa máis nova foi entregado ao físico Lawrence Bragg, que o recibiu con tan só 25 anos, xunto co seu pai. E a persoa de máis idade que logrou o premio foi Leonid Hurwicz, que recibiu o Premio Nobel de Economía aos 90 anos.
Dos 809 premios que foron entregados, só 35 foron para mulleres. A primeira en recibir un foi Marie Curie, que obtivo o Premio Nobel de Física en 1903.
Dúas persoas, Jean-Paul Sartre e Lê Dúc Tho rexeitaron o premio. O primeiro, que ía ser Premio Nobel de Literatura en 1964, rexeitouno porque a súa aceptación implicaría perder a súa identidade de filósofo. O segundo rexeitouno debido á situación á que se enfrontaba Vietnam neses momentos.
Inexistencia do Premio Nobel de Matemáticas:
Parece estraño que non exista un Premio Nobel de Matemáticas e de feito, a día de hoxe, hai xente que non pode comprender isto. Hai varias versións que intentan explicar a inexistencia dos premios neste terreo. A primeira conta que Alfred odiaba os matemáticos porque a súa muller lle era infiel cun matemático ruso. A segunda conta que o suposto amante da muller de Alfred se inimizou con este. O creador dos premios sabía que se existía un premio dedicado ás matemáticas, gañaríao este home sen ningún tipo de dúbida, e ante esa posibilidade, decidiu non crealo. Por último, existe unha terceira versión que di que simplemente Alfred non o creou porque non tiña interese polas matemáticas.
Como non dispoñen dun Premio Nobel, creouse o Premio Abel en Noruega e a Medalla Fields, que é concedida pola Unión Matemática Internacional. Esta última é entregada cada catro anos a un ou máis matemáticos ou matemáticas, maiores de 40 anos, e conta cunha retribución de 10.000 euros.
Gala de entrega de premios
Os candidatos son elixidos durante un proceso que dura aproximadamente un ano e os galardoados sóense anunciar en outubro. Porén, a ceremonia de entrega dos premios lévase a cabo o 10 de decembro como recordo da morte do seu creador. A entrega de premios celébrase no Palacio de Concertos de Estocolmo aínda que o Premio Nobel da Paz entrégase horas antes en Oslo. Despois desta ceremonia de entrega, ten lugar tamén unha cea de gala na Sala de Ouro e no Salón Azul do edificio municipal de Estocolmo. As regras sobre a vestimenta son claras: frac para os señores e vestido longo para as señoras, no caso da cea; e traxe de negocios para os señores e vestido curto para as señoras no caso da gala de entrega dos premios.
Entre os asistentes destaca toda a Familia Real de Suecia sendo o Rei Carlos Gustavo o que fai a entrega da medalla e do diploma aos gañadores ou gañadoras. Os gañadores tamén reciben unha recompensa económica cuxo valor dependerá dos ingresos da Fundación Nobel dese ano e que xira arredor dos 926.000 euros. Esta recompensa económica axudaría aos galardoados a desenvolver mellor os seus traballos aínda que non é inusual que os beneficiados opten por doar o diñeiro a causas científicas, culturais ou humanitarias.
Alfred Bernhard Nobel naceu o 21 de Outubro de 1833 en Estocolmo e morreu aos 63 anos, o 10 de Decembro de 1896 en San Remo. Pertenceu a unha familia de enxeñeiros xunto cos seus tres irmáns Robert, Ludwing e Emil. Foi un inventor, químico, enxeñeiro e fabricante de armas, pero polo que é coñecido hoxe en día é, sobre todo, pola invención da dinamita e polos famosos premios que levan o seu nome. As súas 350 patentes e a posesión de varias empresas levárono a acumular grandes riquezas ao longo da súa vida. Calcúlase que a súa fortuna ascendía aos 33.000.000 de coronas, das que só deixou 100.000 á súa familia . O resto foi legado á Fundación Nobel, encargada de outorgar unha serie de premios anuais ás persoas que máis fixesen en beneficio da Humanidade. Na actualidade pénsase que a creación desta fundación débese ao seu sentimento de culpabilidade polo mal e a destrución que os seus inventos puideron causar nos campos de batalla.
Os premios Nobel
A Fundación Nobel foi creada no ano 1900, e tiña a finalidade de entregar uns premios anuais ás persoas que máis beneficios realizasen a prol da humanidade. Na actualidade existen seis premios Nobel, un máis dos establecidos por Alfred Nobel orixinariamente. O sexto premio, o de economía, estableceuno o Sverigues Riksbank (banco central sueco) no ano 1986.
- Física (decidido pola Real Academia Sueca de Ciencias)
- Química (decidido pola Real Academia Sueca de Ciencias)
- Fisioloxía ou Medicina (decidido polo Instituto Karolinska)
- Literatura (decidido pola Academia Sueca)
- Paz (decidido polo Comité Nobel do Parlamento Noruego)
- Economía (decidido polo Banco de Suecia)
Datos sobre os premios:
O Premio Nobel recibido pola persoa máis nova foi entregado ao físico Lawrence Bragg, que o recibiu con tan só 25 anos, xunto co seu pai. E a persoa de máis idade que logrou o premio foi Leonid Hurwicz, que recibiu o Premio Nobel de Economía aos 90 anos.
Dos 809 premios que foron entregados, só 35 foron para mulleres. A primeira en recibir un foi Marie Curie, que obtivo o Premio Nobel de Física en 1903.
Dúas persoas, Jean-Paul Sartre e Lê Dúc Tho rexeitaron o premio. O primeiro, que ía ser Premio Nobel de Literatura en 1964, rexeitouno porque a súa aceptación implicaría perder a súa identidade de filósofo. O segundo rexeitouno debido á situación á que se enfrontaba Vietnam neses momentos.
- O Premio Nobel de Física foi concedido 107 veces, sendo 195 os premiados. Só houbo unha persoa que foi premiada dúas veces, John Bardeen, en 1956 e 1972.
- O Premio Nobel de Química foi concedido en 105 ocasións, sendo 165 os premiados. Frederick Sanger gañou este premio dúas veces, en 1958 e 1980.
- O Premio Nobel de Medicina foi concedido 104 veces, sendo 204 os premiados. Ningunha persoa recibiu este galardón en máis dunha ocasión.
- O Premio Nobel de Literatura foi concedido 106 en ocasións, sendo 110 os premiados. Ninguén recibiu este premio máis dunha vez.
- O Premio Nobel da Paz é o máis polémico, e só foi concedido 94 veces, a 123 persoas, entre as que se atopan 22 organizacións distintas. Recibiu o premio tres veces o Comité Internacional da Cruz Vermella, e dúas veces ACNUR (Alto Comisionado das Nacións Unidas para os Refuxiados). Nelson Mandela, recentemente falecido, recibiuno no ano 1993.
- O Premio Nobel de Economía foi entregado ininterrompidamente 42 veces desde a súa creación, sendo premiadas 74 persoas.
Inexistencia do Premio Nobel de Matemáticas:
Parece estraño que non exista un Premio Nobel de Matemáticas e de feito, a día de hoxe, hai xente que non pode comprender isto. Hai varias versións que intentan explicar a inexistencia dos premios neste terreo. A primeira conta que Alfred odiaba os matemáticos porque a súa muller lle era infiel cun matemático ruso. A segunda conta que o suposto amante da muller de Alfred se inimizou con este. O creador dos premios sabía que se existía un premio dedicado ás matemáticas, gañaríao este home sen ningún tipo de dúbida, e ante esa posibilidade, decidiu non crealo. Por último, existe unha terceira versión que di que simplemente Alfred non o creou porque non tiña interese polas matemáticas.
Como non dispoñen dun Premio Nobel, creouse o Premio Abel en Noruega e a Medalla Fields, que é concedida pola Unión Matemática Internacional. Esta última é entregada cada catro anos a un ou máis matemáticos ou matemáticas, maiores de 40 anos, e conta cunha retribución de 10.000 euros.
Gala de entrega de premios
Os candidatos son elixidos durante un proceso que dura aproximadamente un ano e os galardoados sóense anunciar en outubro. Porén, a ceremonia de entrega dos premios lévase a cabo o 10 de decembro como recordo da morte do seu creador. A entrega de premios celébrase no Palacio de Concertos de Estocolmo aínda que o Premio Nobel da Paz entrégase horas antes en Oslo. Despois desta ceremonia de entrega, ten lugar tamén unha cea de gala na Sala de Ouro e no Salón Azul do edificio municipal de Estocolmo. As regras sobre a vestimenta son claras: frac para os señores e vestido longo para as señoras, no caso da cea; e traxe de negocios para os señores e vestido curto para as señoras no caso da gala de entrega dos premios.
Entre os asistentes destaca toda a Familia Real de Suecia sendo o Rei Carlos Gustavo o que fai a entrega da medalla e do diploma aos gañadores ou gañadoras. Os gañadores tamén reciben unha recompensa económica cuxo valor dependerá dos ingresos da Fundación Nobel dese ano e que xira arredor dos 926.000 euros. Esta recompensa económica axudaría aos galardoados a desenvolver mellor os seus traballos aínda que non é inusual que os beneficiados opten por doar o diñeiro a causas científicas, culturais ou humanitarias.
Premios Nobel discutidos
Diversos dos premios entregados causaron gran polémica, chegando incluso a debaterse se deben retirarse ou non.
Un exemplo, ademais recente, constitúeo o caso do presidente estadounidense Barack Obama que recibiu no 2009 o premio Nobel da Paz polos supostos esforzos que realizou para fortalecer a diplomacia internacional e a cooperación entre os pobos. Agora, en vista dos acontecementos que se desenvolveron en Siria, son moitos os que consideran que se lle debía retirar.
Outro dos Nobel que moitas persoas consideran que se debía retirar é o que se lle concedeu na área da medicina ao neurocirurxián portugués Antonio Egas Moniz no ano 1949. Foille concedido por desenvolver unha das técnicas máis crueis da historia da medicina, a lobotomía. Esta é unha intervención cirúrxica realizada a través das pálpebras do paciente cun punzón, que modifica o comportamento agresivo e antisocial dos enfermos psiquiátricos. Anos máis tarde, os propios psiquiatras fixáronse nos danos irreparables que causaba, xa que os pacientes quedaban lobotomizados de por vida. As asociacións dos familiares desta xente levan anos loitando para que lle sexa retirado o premio, pero o comité négase alegando que naquel tempo non existían outras técnicas alternativas para tratar certas enfermidades mentais.
Tamén foi obxecto de crítica o premio Nobel da Paz entregado en 1973 ao secretario de Estado Henry Kissinger xa que resultou ser un sarcasmo. Kissinger estaba detrás da Operación Cóndor e dos bombardeos dos EE.UU en Cambodja.
Destacamos tamén o Premio Nobel de Química recibido polo alemán Fritz Haber no ano 1918 pola síntese de amoníaco, xa que foi usado durante a Primeira Guerra Mundial polas tropas alemás para masacrar milleiros de soldados.
Houbo ademais catro premios que non foron entregados por problemas gobernamentais. Hitler prohibiu que se lle entregase o premio a tres alemáns: a Richard Kuhn o de química en 1938, a Adolf Butenandt tamén o de química en 1939 e a Gerhard Domagk o de medicina tamén no 1939. O goberno da Unión Soviética presionou a Boris Paternak, premio Nobel de literatura en 1958, para que rexeitase o seu premio.
Diversos dos premios entregados causaron gran polémica, chegando incluso a debaterse se deben retirarse ou non.
Un exemplo, ademais recente, constitúeo o caso do presidente estadounidense Barack Obama que recibiu no 2009 o premio Nobel da Paz polos supostos esforzos que realizou para fortalecer a diplomacia internacional e a cooperación entre os pobos. Agora, en vista dos acontecementos que se desenvolveron en Siria, son moitos os que consideran que se lle debía retirar.
Outro dos Nobel que moitas persoas consideran que se debía retirar é o que se lle concedeu na área da medicina ao neurocirurxián portugués Antonio Egas Moniz no ano 1949. Foille concedido por desenvolver unha das técnicas máis crueis da historia da medicina, a lobotomía. Esta é unha intervención cirúrxica realizada a través das pálpebras do paciente cun punzón, que modifica o comportamento agresivo e antisocial dos enfermos psiquiátricos. Anos máis tarde, os propios psiquiatras fixáronse nos danos irreparables que causaba, xa que os pacientes quedaban lobotomizados de por vida. As asociacións dos familiares desta xente levan anos loitando para que lle sexa retirado o premio, pero o comité négase alegando que naquel tempo non existían outras técnicas alternativas para tratar certas enfermidades mentais.
Tamén foi obxecto de crítica o premio Nobel da Paz entregado en 1973 ao secretario de Estado Henry Kissinger xa que resultou ser un sarcasmo. Kissinger estaba detrás da Operación Cóndor e dos bombardeos dos EE.UU en Cambodja.
Destacamos tamén o Premio Nobel de Química recibido polo alemán Fritz Haber no ano 1918 pola síntese de amoníaco, xa que foi usado durante a Primeira Guerra Mundial polas tropas alemás para masacrar milleiros de soldados.
Houbo ademais catro premios que non foron entregados por problemas gobernamentais. Hitler prohibiu que se lle entregase o premio a tres alemáns: a Richard Kuhn o de química en 1938, a Adolf Butenandt tamén o de química en 1939 e a Gerhard Domagk o de medicina tamén no 1939. O goberno da Unión Soviética presionou a Boris Paternak, premio Nobel de literatura en 1958, para que rexeitase o seu premio.
Os Premios Nobel españois
José de Echagaray (1832-1916):
Foi o primeiro español en gañar un premio Nobel, o de Literatura en 1904. Ademais de escritor, tamén foi enxeñeiro e dramaturgo. Recibiu o Nobel xunto co poeta Fréderic Mistral grazas á súa faceta de dramaturgo. Chegou a estrear 67 obras teatrais.
Clarín e moitos escritores da Xeración do 98 criticaron este premio pero, aínda así, a súa extensa obra creceu ata a súa morte. Chegou a triunfar en cidades como Londres, Estocolmo, París e Berlín.
Cabe destacar a súa grande admiración polas matemáticas.
Santiago Ramón y Cajal (1852-1934):
Un dos investigadores españois máis influíntes da historia, galardoado co premio Nobel de Medicina en 1906. A neuroloxía naceu grazas aos seus traballos que foron claves para confirmar a teoría celular.
Cando lle comunicaron que era o gañador do Nobel xunto con Golgi, o seu grande competidor, pensou que era unha broma. Só se convenceu de que era verdade cando leu o diario ao día seguinte.
Foi criticado polo seu machismo, dise del que puido influír negativamente na incorporación da muller á ciencia española.
Jacinto Benavente (1866-1954):
Conseguiu o Premio Nobel de Literatura en 1922. Foi un dramaturgo que abordou diversos xéneros teatrais. De estilo costumista, achegouse aos ambientes rurais.
Juan Ramón Jiménez (1881-1958):
Gañador do Premio Nobel de Literatura de 1956. Na súa primeira etapa como escritor, a sensitiva, escribiu Platero y yo, a súa obra máis universal.
Exiliouse en Porto Rico tras a Guerra Civil Española.
Severo Ochoa (1905-1993):
Galardoado co Premio Nobel de Medicina en 1959. O seu traballo centrouse no metabolismo, facendo fincapé na fosforilización. Un dos seus logros é o descubrimento dalgunhas enzimas do Ciclo de Krebs. Este Nobel foi compartido co seu discípulo Komberg, quen descubriu o ADN polimerasa. Severo Ochoa descubruiu o enzima capaz de sintetizar o ARNm en 1954, clave para que Nirenberg descifrase despois o código xenético.
Considérase como Nobel americano porque en 1956 nacionalizouse en EE.UU.
Nos últimos anos da súa vida axudou a crear a sociedade española de bioquímica e outras institucións de relevancia internacional.
Vicente Aleixandre (1898-1984):
Gañador do Nobel de Literatura en 1977, que non puido recoller persoalmente polo seu mal estado persoal. Pertenceu a Xeración española do 27 e gañou o Premio Nacional de Literatura pola súa obra La destrucción del amor.
É considerado un maestro de poetas e utilizou diversos estilos ao longo da súa vida como a poesía social despois da Guerra Civil e o surrealismo.
Camilo José Cela (1916-2002):
Tamén gañador do Premio Nobel de Literatura, neste caso no 1989. La colmena, a súa obra máis coñecida, foi censurada polas súas escenas eróticas.
Curiosidades sobre os Nobel.
Os gañadores do Nobel coñecen a nova uns minutos antes da comunicación oficial á prensa. Por iso, os laureados foron pillados en situacións dispares. A algúns a chamada chegoulles mentres estaban de compras, no bar ou ilocalizables nun voo. Algún pensou que se trataba dunha broma e mesmo pediu unha proba, como James A. Mirrlees. Higgs soubo do Nobel pola súa veciña, esta deulle a noraboa sen el saber aínda a noticia. Günter Grass sóuboo no dentista, e curiosamente unha das súas obras chamábase Anestesia Local.
Hitler, premio Nobel da Paz?
Foi nominado en 1939 polo parlamento sueco. Ese mesmo ano decidiu invadir Polonia e desatouse a Segunda Guerra Mundial. A súa candidatura foi moi debatida e finalmente o premio recaeu no Instituto Nansen.
E se o galardoado morre?
As normas din que o Nobel non pode ser póstumo. Unha excepción foi o caso de Ralph Steinmann, premiado no 2011. A organización non sabía que o premiado falecera e cando o soubo, decidiu non retirarllo porque non era o máis decoroso.
Todos os Curie téñeno:
Marie Curie foi galardoada con dous Nobel, un deles compartido co seu marido. A súa filla recibiu tamén un co seu marido Fréderic Joliot en 1935, o mesmo premio que os seus pais.
Premios IG Nobel:
Son uns premios paródicos dos Nobel que se entregan a dez grupos de científicos que “primeiro fan rir á xente e despois pensan”. Entréganse a traballos científicos curiosos, inusuais e imaxinativos que levan a ciencia ao gran público.
Inauguráronse en 1991 e ademais das categorías xerais dos premios Nobel, entréganse tamén a categorías como saúde pública, enxeñería, bioloxía e á investigación interdisciplinaria.
A súa cerimonia de apertura celébrase no Sanders Theatre da Universidade de Harvard e a apertura consiste nunha serie de chistes a medida que se van entregando os premios.
José de Echagaray (1832-1916):
Foi o primeiro español en gañar un premio Nobel, o de Literatura en 1904. Ademais de escritor, tamén foi enxeñeiro e dramaturgo. Recibiu o Nobel xunto co poeta Fréderic Mistral grazas á súa faceta de dramaturgo. Chegou a estrear 67 obras teatrais.
Clarín e moitos escritores da Xeración do 98 criticaron este premio pero, aínda así, a súa extensa obra creceu ata a súa morte. Chegou a triunfar en cidades como Londres, Estocolmo, París e Berlín.
Cabe destacar a súa grande admiración polas matemáticas.
Santiago Ramón y Cajal (1852-1934):
Un dos investigadores españois máis influíntes da historia, galardoado co premio Nobel de Medicina en 1906. A neuroloxía naceu grazas aos seus traballos que foron claves para confirmar a teoría celular.
Cando lle comunicaron que era o gañador do Nobel xunto con Golgi, o seu grande competidor, pensou que era unha broma. Só se convenceu de que era verdade cando leu o diario ao día seguinte.
Foi criticado polo seu machismo, dise del que puido influír negativamente na incorporación da muller á ciencia española.
Jacinto Benavente (1866-1954):
Conseguiu o Premio Nobel de Literatura en 1922. Foi un dramaturgo que abordou diversos xéneros teatrais. De estilo costumista, achegouse aos ambientes rurais.
Juan Ramón Jiménez (1881-1958):
Gañador do Premio Nobel de Literatura de 1956. Na súa primeira etapa como escritor, a sensitiva, escribiu Platero y yo, a súa obra máis universal.
Exiliouse en Porto Rico tras a Guerra Civil Española.
Severo Ochoa (1905-1993):
Galardoado co Premio Nobel de Medicina en 1959. O seu traballo centrouse no metabolismo, facendo fincapé na fosforilización. Un dos seus logros é o descubrimento dalgunhas enzimas do Ciclo de Krebs. Este Nobel foi compartido co seu discípulo Komberg, quen descubriu o ADN polimerasa. Severo Ochoa descubruiu o enzima capaz de sintetizar o ARNm en 1954, clave para que Nirenberg descifrase despois o código xenético.
Considérase como Nobel americano porque en 1956 nacionalizouse en EE.UU.
Nos últimos anos da súa vida axudou a crear a sociedade española de bioquímica e outras institucións de relevancia internacional.
Vicente Aleixandre (1898-1984):
Gañador do Nobel de Literatura en 1977, que non puido recoller persoalmente polo seu mal estado persoal. Pertenceu a Xeración española do 27 e gañou o Premio Nacional de Literatura pola súa obra La destrucción del amor.
É considerado un maestro de poetas e utilizou diversos estilos ao longo da súa vida como a poesía social despois da Guerra Civil e o surrealismo.
Camilo José Cela (1916-2002):
Tamén gañador do Premio Nobel de Literatura, neste caso no 1989. La colmena, a súa obra máis coñecida, foi censurada polas súas escenas eróticas.
Curiosidades sobre os Nobel.
Os gañadores do Nobel coñecen a nova uns minutos antes da comunicación oficial á prensa. Por iso, os laureados foron pillados en situacións dispares. A algúns a chamada chegoulles mentres estaban de compras, no bar ou ilocalizables nun voo. Algún pensou que se trataba dunha broma e mesmo pediu unha proba, como James A. Mirrlees. Higgs soubo do Nobel pola súa veciña, esta deulle a noraboa sen el saber aínda a noticia. Günter Grass sóuboo no dentista, e curiosamente unha das súas obras chamábase Anestesia Local.
Hitler, premio Nobel da Paz?
Foi nominado en 1939 polo parlamento sueco. Ese mesmo ano decidiu invadir Polonia e desatouse a Segunda Guerra Mundial. A súa candidatura foi moi debatida e finalmente o premio recaeu no Instituto Nansen.
E se o galardoado morre?
As normas din que o Nobel non pode ser póstumo. Unha excepción foi o caso de Ralph Steinmann, premiado no 2011. A organización non sabía que o premiado falecera e cando o soubo, decidiu non retirarllo porque non era o máis decoroso.
Todos os Curie téñeno:
Marie Curie foi galardoada con dous Nobel, un deles compartido co seu marido. A súa filla recibiu tamén un co seu marido Fréderic Joliot en 1935, o mesmo premio que os seus pais.
Premios IG Nobel:
Son uns premios paródicos dos Nobel que se entregan a dez grupos de científicos que “primeiro fan rir á xente e despois pensan”. Entréganse a traballos científicos curiosos, inusuais e imaxinativos que levan a ciencia ao gran público.
Inauguráronse en 1991 e ademais das categorías xerais dos premios Nobel, entréganse tamén a categorías como saúde pública, enxeñería, bioloxía e á investigación interdisciplinaria.
A súa cerimonia de apertura celébrase no Sanders Theatre da Universidade de Harvard e a apertura consiste nunha serie de chistes a medida que se van entregando os premios.
O cine e os premios Nobel.
Os premios Nobel están tamén presentes no cine. Cabe citar unha película que está ambientada no mundo dos Nobel. Trátase de O premio, dirixida por Mark Robson e interpretada por Paul Newman, Elke Sommer e Edgar G Robinson. A película desenvólvese por completo en Suecia durante as vésperas do día de entrega dos premios e durante a ceremonía. En España temos tamén unha serie de TVE dos anos 80 sobre a vida de Ramón y Cajal. Recordemos que Ramón recibiu o premio Nobel de Medicina en 1906.
É importante subliñar tamén que numerosos escritores galardoados co premio Nobel de Literatura desenvolveron un importante papel no mundo do cine. Algúns exemplos son:
- Camilo José Cela: Ademais de escribir novelóns como La familia de Pascual Duarte e La colmena, que foron adaptados ao cine, tamén triunfou como guionista. Algúns dos seus traballos para o cine foron as películas El sótano e El cerco del diablo. Despois pasou a series de televisión e realizou a adaptación de Don Quijote…
- Dario Fo: Nos seus comezos non gañaba moito diñeiro como escritor e por iso traballou como guionista a soldo. Pouco aguantou no oficio e das catro películas que escribiu só Vacaciones en Italia chegou a estrearse en España.
- William Faulkner: É un dos máis grandes de todo os escritores-guionistas. Participou en numerosas películas de reputados directores, entre eles John Ford. Pero o verdadeiramente destacable son os guións que escribiu para Howard Hawks, un deles tras ter recibido o premio Nobel. Para este director redactou textos como O sono eterno, Ter e non ter e En terra de faraóns.
- Harold Pinter: Este dramaturgo británico é o que ten unha relación máis estreita e persistente co mundo do cine de entre todos os galardonados co Nobel de literatura. Incluso chegou a dirixir unha película e mesmo a participar en varias como actor. Escribiu guións para películas como A muller do teniente francés, Betrayal, The servant e algunhas máis.
Sartre, Beckett e García Márquez tamén participaron no cine como guionistas.
Os premios Nobel están tamén presentes no cine. Cabe citar unha película que está ambientada no mundo dos Nobel. Trátase de O premio, dirixida por Mark Robson e interpretada por Paul Newman, Elke Sommer e Edgar G Robinson. A película desenvólvese por completo en Suecia durante as vésperas do día de entrega dos premios e durante a ceremonía. En España temos tamén unha serie de TVE dos anos 80 sobre a vida de Ramón y Cajal. Recordemos que Ramón recibiu o premio Nobel de Medicina en 1906.
É importante subliñar tamén que numerosos escritores galardoados co premio Nobel de Literatura desenvolveron un importante papel no mundo do cine. Algúns exemplos son:
- Camilo José Cela: Ademais de escribir novelóns como La familia de Pascual Duarte e La colmena, que foron adaptados ao cine, tamén triunfou como guionista. Algúns dos seus traballos para o cine foron as películas El sótano e El cerco del diablo. Despois pasou a series de televisión e realizou a adaptación de Don Quijote…
- Dario Fo: Nos seus comezos non gañaba moito diñeiro como escritor e por iso traballou como guionista a soldo. Pouco aguantou no oficio e das catro películas que escribiu só Vacaciones en Italia chegou a estrearse en España.
- William Faulkner: É un dos máis grandes de todo os escritores-guionistas. Participou en numerosas películas de reputados directores, entre eles John Ford. Pero o verdadeiramente destacable son os guións que escribiu para Howard Hawks, un deles tras ter recibido o premio Nobel. Para este director redactou textos como O sono eterno, Ter e non ter e En terra de faraóns.
- Harold Pinter: Este dramaturgo británico é o que ten unha relación máis estreita e persistente co mundo do cine de entre todos os galardonados co Nobel de literatura. Incluso chegou a dirixir unha película e mesmo a participar en varias como actor. Escribiu guións para películas como A muller do teniente francés, Betrayal, The servant e algunhas máis.
Sartre, Beckett e García Márquez tamén participaron no cine como guionistas.
Antía, Cristina, María e Paula 2º BAC
Jacques Alexandre César Charles
Por Lidia Varela Varela, 3º ESO B
Jacques Alexandre César Charles naceu en Beaugency, en Francia, o 12 de novembro de 1746, e faleceu o 7 de abril de 1823 en París. Foi un inventor, científico, matemático, aeronauta, químico e físico francés.
Charles pasou á historia como físico polo seu invento do globo de hidróxeno, un gas moi lixeiro que fora descuberto previamente por Cavendish. Charles desenvolveu o seu invento usando una bolsa de seda recuberta de goma para que o gas non escapase. Para este invento precisáronse 223 litros de ácido e 454 kg de ferro. E por fin, o 27 de agosto de 1783 o globo elevouse a uns 900 metros e voou durante 45 minutos.
Ese mesmo ano Charles realizou a súa primeira ascensión xunto a Ainé Robert dende a praza de Les Tuileries, onde o globo ascendeu ata os 549 metros. Posteriormente, Charles introduciu melloras como unhas válvulas para o descenso e unha cesta de vimbio para os pasaxeiros.
Charles tamén inventou o megascopio, que proxectaba imaxes ampliadas, un ganiómetro que medía os ángulos, e un hidrómetro que medía a gravidade específica dos líquidos. Tamén foi capaz de mellorar o heliostato de Gravesand e o aerómetro de Fahrenheit.
En 1795 foi nomeado membro da Academia Francesa da Ciencia e posteriormente foi profesor de física na Universidade de París.
Faleceu no 1823 con 77 anos.
Robert Boyle
Por Aida Couso Prieto, 3º ESO B
Robert Boyle (Waterford, 25 de xaneiro de 1627 – Londres, 30 de decembro de 1691) foi un filósofo natural, químico, físico e inventor irlandés. Tamén foi un prominente teólogo cristián. Como científico é coñecido principalmente pola formulación da lei de Boyle, ademais de ser considerado na actualidade como o primeiro químico moderno, e por tanto, un dos fundadores da química. A súa obra The Sceptical Chymist (O químico escéptico) é considerada fundamental na historia da química.
O grande mérito de Boyle como investigador científico é que materializou os principios que Francis Bacon predicou na súa obra Novum Organum. Nada era máis alleo ao seu temperamento que o desenredo de hipóteses. Boyle foi un alquimista convencido da posibilidade dos metais, chegando a realizar experimentos coa esperanza de logralo; así mesmo, foi clave na obtención da abolición, en 1689, da lei de Enrique IV contra a creación de ouro e prata por medio da alquimia.
Realizou importantes contribucións no campo da física: a lei de Boyle, o descubrimento do rol do aire na propagación do son, as investigacións sobre a forza expansiva na conxelación da auga, sobre a densidade relativa, a refracción en cristais, electricidade, calor, hidrostática, etc. Avanzou cara á visión moderna dos elementos como os constituíntes dos corpos materiais, e comprendeu a diferenza entre as mesturas e os compostos. Ademais, realizou estudos acerca da combustión e a respiración, descubrindo a intervención do osíxeno, así como experimentos en fisioloxía nos que se vía obstaculizado pola “sensibilidade da súa natureza”,
que lle impedía realizar diseccións anatómicas. Boyle dedicou moito tempo á teoloxía cristiá.
Por Aida Couso Prieto, 3º ESO B
Robert Boyle (Waterford, 25 de xaneiro de 1627 – Londres, 30 de decembro de 1691) foi un filósofo natural, químico, físico e inventor irlandés. Tamén foi un prominente teólogo cristián. Como científico é coñecido principalmente pola formulación da lei de Boyle, ademais de ser considerado na actualidade como o primeiro químico moderno, e por tanto, un dos fundadores da química. A súa obra The Sceptical Chymist (O químico escéptico) é considerada fundamental na historia da química.
O grande mérito de Boyle como investigador científico é que materializou os principios que Francis Bacon predicou na súa obra Novum Organum. Nada era máis alleo ao seu temperamento que o desenredo de hipóteses. Boyle foi un alquimista convencido da posibilidade dos metais, chegando a realizar experimentos coa esperanza de logralo; así mesmo, foi clave na obtención da abolición, en 1689, da lei de Enrique IV contra a creación de ouro e prata por medio da alquimia.
Realizou importantes contribucións no campo da física: a lei de Boyle, o descubrimento do rol do aire na propagación do son, as investigacións sobre a forza expansiva na conxelación da auga, sobre a densidade relativa, a refracción en cristais, electricidade, calor, hidrostática, etc. Avanzou cara á visión moderna dos elementos como os constituíntes dos corpos materiais, e comprendeu a diferenza entre as mesturas e os compostos. Ademais, realizou estudos acerca da combustión e a respiración, descubrindo a intervención do osíxeno, así como experimentos en fisioloxía nos que se vía obstaculizado pola “sensibilidade da súa natureza”,
que lle impedía realizar diseccións anatómicas. Boyle dedicou moito tempo á teoloxía cristiá.
A contaminación
Vivimos nun mundo gobernado pola cobiza e o afán de poder; a consecuencia disto cada día destrúese vida, natureza e con ela aumenta a contaminación en todo o planeta.
A contaminación é un problema que debemos erradicar e se non o facemos acabaremos coa terra e con ela desapareceremos nós. Deste xeito temos o deber e a obriga de edificar unha mellor sociedade con leis estritas en contra da contaminación.
O principal problema da contaminación é o aumento do quecemento global pola emisión de gases de efecto invernadoiro como o CO2 ou dióxido de carbono, entre outros. Estes gases impiden que a calor emitida polo sol se disperse polo espazo, facendo que gran parte dela se quede na superficie terrestre. Desta forma, aumenta a temperatura e o xeo dos polos derrétese facendo que aumente o nivel do mar destruíndo ao seu paso superficie terrestre. Este feito é moi grave, xa que neste ano pasado destruíronse 7.000 hectáreas de praias españolas, e se non o paramos, continuará.
Sen embargo, outro problema é a demanda de auga. A pesar de que 2/3 da superficie terrestres son auga, só un 0,008% da auga doce, é apta para o consumo humano. Ademais, o que non deixamos de facer é contaminar os ríos, lagos e mares cos nosos residuos. Desta forma, se é pouca a cantidade de este recurso tan apreciado e importante, así aínda será menor.
Outro problema da contaminación, é a destrución de terras. Cada vez é maior o número de árbores destruídas pola explotación de combustibles como o petróleo ou o gas. Esta excesiva explotación fai que se altere o equilibrio ecolóxico nos diferentes ecosistemas do planeta. Desta forma paisaxes tan preciosas como o Amazonas que hasta agora podíamos apreciar na nosa vista, deixaranse de ver no transcurso do tempo.
Estes problemas, podémolos apreciar claramente na electricidade, xa que a demanda desta forma de enerxía, lévanos a construción de centrais nucleares moi perigosas; así, puidemos ver as súas consecuencias no Xapón o 11 de marzo do 2011 cando tivo lugar o terremoto e posterior tsunami, que provocou a expulsión de materiais radiactivos na central nuclear de Fukushima. Isto provocou unha gran alarma en todo o mundo, debido ao perigo ao que se facía fronte.
Tamén é importante falar da destrución de terreo por parte do home, xa que as grandes vías de comunicación afectan gravemente aos espazos naturais, e se ademais estas zonas están protexidas, o perigo aumenta notablemente, de xeito que destrúe fauna e vexetación. Xa que os gases expulsados polos vehículos adírense ás follas das plantas, facendo que se algún animal se alimenta delas se envelene.
|
Tamén é importante falar da destrución de terreo por parte do home, xa que as grandes vías de comunicación afectan gravemente aos espazos naturais, e se ademais estas zonas están protexidas, o perigo aumenta notablemente, de xeito que destrúe fauna e vexetación. Xa que os gases expulsados polos vehículos adírense ás follas das plantas, facendo que se algún animal se alimenta delas se envelene.
|
|
Con isto, intento dicir que as vías de comunicación teñen importancia, pero non podemos saturar todo o planeta con elas porque non deixamos lugar para a natureza e sen ela, non hai vexetación, e con ela desapareceremos para sempre.
Estes son algúns dos múltiples problemas aos que temos que facer fronte cada día para coidar o noso planeta, o noso fogar, e lograr con esforzo e perseveranza que dure por sempre, e lograr con isto unha mellor sociedade con leis estritas en contra da contaminación.
O futuro da natureza, está pouco claro xa que non o podemos predicir, pero as perspectivas non son moi boas xa que cada día envelenámolo. Pero a pesar de non saber o futuro, está nas nosas mans o manter con vida o noso amado fogar no que vivimos e do que dependemos para a nosa supervivencia. Sen el non podemos vivir, xa que é a fonte dos alimentos que consumimos cada día, e se nos expulsaran a todos da terra, non sobreviviriamos nin un minuto, polo que acabo dicindo, “COIDADEO”.
Estes son algúns dos múltiples problemas aos que temos que facer fronte cada día para coidar o noso planeta, o noso fogar, e lograr con esforzo e perseveranza que dure por sempre, e lograr con isto unha mellor sociedade con leis estritas en contra da contaminación.
O futuro da natureza, está pouco claro xa que non o podemos predicir, pero as perspectivas non son moi boas xa que cada día envelenámolo. Pero a pesar de non saber o futuro, está nas nosas mans o manter con vida o noso amado fogar no que vivimos e do que dependemos para a nosa supervivencia. Sen el non podemos vivir, xa que é a fonte dos alimentos que consumimos cada día, e se nos expulsaran a todos da terra, non sobreviviriamos nin un minuto, polo que acabo dicindo, “COIDADEO”.
Manuel Vázquez Mourazos S3ºA
A estatua da libertade
O pasado 28 de outubro do ano 2011, a estatua da liberdade en Nova York, cumpriu 125 anos dende que se inaugurou un 28 de outubro do ano 1886, con motivo do centenario da independencia dos EE.UU.
Este foi un obsequio de Francia aos EE.UU. por motivo deste aniversario, e eles lles mostrarían, á súa vez, o seu afecto regalándolles a famosa torre Eiffel.
Esta estatua foi deseñada por lo deseñador Eiffel, que máis tarde faría a torre que levaría como nome o seu apelido e se erixiría en París. Este famoso monumento está feito de bronce, e representa unha muller cunha mirade forte e penetrante, que sostén unha antorcha na súa man dereita, e a declaración de independencia na súa man esquerda, que ademais, ten inscrito “4 de xullo de 1776”, data na que os EE.UU se independizaron.
Un dato moi curioso, son unhas cadeas na súa parte baixa. Estas, están rotas pola metade e simbolizan as cadeas da opresión colonialista, que foi abolida, e polo tanto, representa a chegada da amada liberdade. De aí ven, o seu famoso nome “A Estatua Da Liberdade.
|
Este monumento, é
moi famoso en
todo o mundo,
e sen dúbida
algunha, tamén e o símbolo
da cidade de
Nova York. Ademais,
esta estatua, representa
un dereito humano
que todos temos
como persoas que
somos e ademais,
ven recollido na
declaración dos dereitos
humanos.
Esta estauta, durante estes 125 anos que leva erixida nunha pequena illa en Nova York, foi testemuña de multitude de acontecementos que pasaron por diante dos seus ollos, e ademais, tamén foi protagonista de multitude de libros e películas, anuncios converténdose nun símbolo norteamericano. |
|
Remato conmemorando este aniversario e desexándolle que cumpra outros tantos anos e que esta estatua nos siga marabillando a nós e aos nosos descendentes, facendo que se algún día imos a Nova York podamos disfrutar a súa visita.
Manuel Vázquez Mourazos S3ºA
Manuel Vázquez Mourazos S3ºA
O Titanic
O pasado día 15 de abril ás 2:20 da madrugada, cumpríronse 100 anos dende que o impetuoso e titánico transatlántico Titanic, naufragou no atlántico norte na súa viaxe inaugural con destino “Nova York”. Ademais, este enorme e voluminoso transatlántico, era no 1912 un soño da navegación, cunhas características que o dotaban dun sobrenome coñecido como “O buque dos soños” ou “O buque insomerxible”, sen saber que afundiría ao chocar cun iceberg aos catro días de viaxe.
A historia do Titanic, comeza un 31 de marzo do ano 1909, cando se comezou a súa construción en “Harland and Wolff”, nunha pequena cidade do norte de Irlanda. Entre os seus deseñadores e construtores, destacan William Pierrie e Thomas Andrews entre outros. Este foi un pioneiro, xa que foi o primeiro transatlántico de pasaxeiros máis grande e luxoso que se construíu.
|
Despois de ser iniciado na súa construción, rematouse un 31 de maio do ano 1911, data na que se botou á auga por vez primeira. Pero tería que pasar polas inspeccións pertinentes para confirmar a súa seguridade para todos os pasaxeiros que foran a bordo.
Porén, a súa viaxe inaugural foi o martes 10 de abril de 1912, día no que parte con rumbo a Nova York, pero antes faría escala en outras cidades. |
Foi en Southampton, donde comezou a súa andadura pasando por Cherburgo e Queestown, despois de pasar por estes lugares, dirixíase ao seu destino final, ao cal, nunca chegaría “Nova York”.
Durante a travesía, o capitán Smith recibiu varios avisos de icebergs, e a consecuencia, decidiu desviar a ruta un pouco cara ao sur; malia isto, o seu destino final sería o de chocar cunha das devanditas masas de xeo flotante.
Durante a travesía, o capitán Smith recibiu varios avisos de icebergs, e a consecuencia, decidiu desviar a ruta un pouco cara ao sur; malia isto, o seu destino final sería o de chocar cunha das devanditas masas de xeo flotante.
|
Na noite do 14 de abril de 1912, tras 4 días de viaxe a través do atlántico norte, os vixías do Titanic, avistaron un iceberg a 500-600 metros de distancia, co que só tiveron uns 45-60 segundos para reaccionar, cando puideron ter un minuto e medio se os vixías tivesen os prismáticos que esqueceran en Queestown.
|
|
Tras a traxedia, o equipo e persoal a bordo, fixeron unha revisión de danos que concluíu cun final desolador para o buque que se supoñía insomerxible. Por se non fose pouca a traxedia á que se lle facía fronte, os botes salvavidas do transatlántico, eran insuficientes para á tripulación, de feito eran máis de 2.200 persoas as que navegaban e os botes non chegaban nin a cubrir 1.200 persoas. A razón principal deste acontecemento, foi por motivos de estética na cuberta. Pero si se seguise a normativa vixente, a maior parte da tripulación puido salvarse.
|
O choque co iceberg, prodúxose ás 23:40 da noite e tras este acontecemento, empezaron a mandar señais de socorro a todos os barcos que se encontraban cerca do lugar da colisión, polo tanto, entre os que se encontraban Mount Temple, Frankfurt, Birma, Baltic, Virginia e finalmente o Carpatia, que sería o que acudiría para rescatar aos poucos sobreviventes da catástrofe.
|
Finalmente, esta foi unha das maiores catástrofes mariñas da historia, na que pereceron máis de 1.500 persoas das máis das 2.200 que ían a bordo. Pero serviu para tomar medidas de seguridade máis estritas e facer que se equipen os barcos correctamente, de forma que leven os botes salvavidas pertinentes para a tripulación que está a bordo e non deixar desatendidos os postos de control, para que se algún barco está en perigo, se poida acudir a ese lugar para que a catástrofe non ocorra.
|
Tras este terrible acontecemento, fixéronse hipóteses para dar razóns claras sobre o acontecido. Pero sen dúbida os máis salientables foron despois do descubrimento dos seus restos no ano 1985.
Ademais, fixéronse diferentes películas que falan sobre este acontecemento, polo tanto é aconsellable que nome a “O afundimento do Titanic”, “Atlantic”, “A camareira do Titanic” e como non, a máis coñecida e gañadora de 11 premios Oscars, “Titanic” do ano 1997, que foi dirixida por James Cameron e protagonizada por Kate Winslet e Leonardo Dicaprio. |
|
Acabo recordando que esta foi unha gran traxedia da que se cumpriron 100 anos este mesmo ano, pero non debemos esquecer as máis de 1500 persoas que morreron neste grave acontecemento e que neste mesmo momento, están nese gran transatlántico que está no fondo do atlántico norte partido en dúas metades, e que está agardando a que o leven ata o seu destino, que 100 anos despois aínda non chegou. Polo tanto, acabo cun recordo a todas esas persoas que morreron dunha forma tan tráxica e recordando a dor que produxo nos corazón de tantos familiares que recibiron aquela triste noticia un 15 de abril de 1912.
Manuel Vázquez Mourazos S3ºA
Manuel Vázquez Mourazos S3ºA
Gerrit Rietveld
O arquitecto Rietveld naceu en Holanda no ano 1888 e morreu no ano 1964. A butaca vermella e azul deseñouna nos anos 1917 e 1918 para a casa Schroeder, unha das súas obras máis famosas.
A casa Schroeder caracterízase polo uso de formas xeométricas e planos de cores para dividir o espazo, buscando minimizar o lugar que ocupaban os mobles dentro do cuarto, buscando lixeireza con mobles sinxelos e sen adornos.
A cadeira vermella e azul está baseada na descomposición en elementos xeométricos sinxelos e na combinacións de cores primarias. Representa unha das primeiras exploracións do movemento artístico chamado Neoplasticismo nas tres dimensións. As pinturas de Mondrian, contemporáneo seu e pertencente a este estilo artístico, foron fonte de inspiración desta cadeira que ten elementos en común cos cadros máis coñecidos do mencionado pintor.
Compuxo as formas en planos simples, utilizando liñas horizontais e verticais, pintadas en negro. Dous rectángulos grandes, un vermello e outro azul, apoiándose de forma independente sobre a estrutura negra. Está construída en madeira de faia, sendo o asento e o respaldo de taboleiro contrachapado.
A casa Schroeder caracterízase polo uso de formas xeométricas e planos de cores para dividir o espazo, buscando minimizar o lugar que ocupaban os mobles dentro do cuarto, buscando lixeireza con mobles sinxelos e sen adornos.
A cadeira vermella e azul está baseada na descomposición en elementos xeométricos sinxelos e na combinacións de cores primarias. Representa unha das primeiras exploracións do movemento artístico chamado Neoplasticismo nas tres dimensións. As pinturas de Mondrian, contemporáneo seu e pertencente a este estilo artístico, foron fonte de inspiración desta cadeira que ten elementos en común cos cadros máis coñecidos do mencionado pintor.
Compuxo as formas en planos simples, utilizando liñas horizontais e verticais, pintadas en negro. Dous rectángulos grandes, un vermello e outro azul, apoiándose de forma independente sobre a estrutura negra. Está construída en madeira de faia, sendo o asento e o respaldo de taboleiro contrachapado.
|
O deseño orixinal non tiña cores, o material quedaba sen pintar. Pero deuse a coñecer xa coas cores que serían a súa marca rexistrada, o respaldo pronunciado e levemente reclinado dunha cor vermella intensa, o asento é un cadrado azul mariño luminoso, e toda a estructura e negra, coas terminacions amarelas.
Na casa Schroeder a cadeira estaba estratexicamente ubicada en contraste con paredes e pisos moi escuros dando unha sensación visual dos planos azuis e vermellos flotando no aire rodeada de outros, máis pequenos, en cor amarelo. |
|
A construción da cadeira vermella e azul está baseada nun modulo de 10 cm. A sinxeleza desta construción xeométrica é tan clara que a cadeira se pode construír sen empregar ningún tipo de plano de fabricación. Pola súa concepción extremadamente simplificada, este modelo foi concibido para ser fabricado en serie.
Non se trata de unha cadeira confortable, o que a fai unha peza mais decorativa que funcional, non obstante, será sempre unha cadeira inconformista, con espírito renovador e rompedor, que hoxe en día conserva despois duns 90 anos.
Alumnado Madeira
Non se trata de unha cadeira confortable, o que a fai unha peza mais decorativa que funcional, non obstante, será sempre unha cadeira inconformista, con espírito renovador e rompedor, que hoxe en día conserva despois duns 90 anos.
Alumnado Madeira
O FENOMENO DE IKEA
Este é un bonito conto cun final feliz que, de seguro, a moitos lles soará.
No ano 1943, nunha pequena aldea do sur de Suecia, un xoven granxeiro chamado Ingvar Kamprad comezou un negocio de venda de artigos por correo. A idea era vender artigos que cubriran diversas necesidades a prezos baixos. Comezou vendendo bolígrafos, xabón, marcos, reloxos, xoiería e medias de nylon. Este emprendedor tiña daquela dezasete anos.
O primeiro capital co que contou para esta aventura empresarial foi un diñeiro que lle dera o seu pai, din que por sacar boas notas. Foron 230 euros, 230 euros moi ben invertidos como ides ver!
No ano 1947 amplía o seu negocio á venda de mobles e catro anos máis tarde publica o primeiro catálogo IKEA, entón toma a decisión histórica de concentrarse exclusivamente en mobiliario para o fogar, e deixa de lado os demais artigos.
O noso protagonista historia tivo que loitar neste momento contra a oposición que lle facían os outros comerciantes de mobiliario establecidos na contorna, que chegaron incluso a ameazar con boicotea-la empresa.
O listo de Kamprad observou ca maioría dos produtos que tiñan un bo deseño adoitaban ser moi caros. Puxo a súa cabeza a funcionar e tivo unha feliz idea: fabricaría artigos funcionais, ben deseñados e accesibles para o gran público. Esta sería a filosofía a súa empresa: a democratización do deseño.
|
Para levar a cabo a súa tarefa tivo que ter en conta tres aspectos fundamentais como a estética, a funcionalidade e a fabricación en serie dos produtos. Abre a primeira tenda cerca da súa aldea natal con gran éxito de crítica e público. Como medida para facer fronte ao boicot que estaba a sufrir polos provedores, decide contratar os seus primeiros deseñadores. É o momento de outra idea xenial: vender os mobles desmontados e empaquetados.
A idea de realizar mobles armables para facilitar o seu transporte levou a pensar en embalaxes planos, que reduciron aínda máis o prezo final ao cliente. O novo sistema de embalaxe reduciu el espazo de almacenaxe, reduciu os custes laborais e evitou danos no transporte. Todo son vantaxes!
|
|
No 1960 aparece no mercado o taboleiro aglomerado, material barato e resistente que permite fabricar mobiliario a moi baixo custe. Outro bo recurso para o noso heroe! Ikea abre a súa primeira tenda no estranxeiro. Comeza a conquista do mundo!
Os anos 70 foron os anos do plástico, da cor, dos tecidos rechamantes, do pop. Crease a liña do moble xuvenil para conquistar aos consumidores máis xóvenes.
Nos 90 continuou ampliando o mercado mundial e popularizou o que se coñece como o deseño escandinavo que se materializa en obxectos cotiáns accesibles, bonitos e prácticos.
A súa oferta de produtos pretende cubrir todas as necesidades do fogar e as distintas idades. Ofrece mobles funcionais e de deseño a un prezo relativamente baixo, pero sen renunciar ao compromiso e responsabilidade social co medio ambiente, os procesos de produción, como a prohibición do traballo infantil no seus produtos e a administración como a política de igualdade de xénero entre empregados, pagando a homes e mulleres un mesmo salario en caso de desempeñar o mesmo posto. Este enfoque ecoloxista e progresista forma parte da súa estratexia de mercadotecnia e da súa imaxe de marca.
Os anos 70 foron os anos do plástico, da cor, dos tecidos rechamantes, do pop. Crease a liña do moble xuvenil para conquistar aos consumidores máis xóvenes.
Nos 90 continuou ampliando o mercado mundial e popularizou o que se coñece como o deseño escandinavo que se materializa en obxectos cotiáns accesibles, bonitos e prácticos.
A súa oferta de produtos pretende cubrir todas as necesidades do fogar e as distintas idades. Ofrece mobles funcionais e de deseño a un prezo relativamente baixo, pero sen renunciar ao compromiso e responsabilidade social co medio ambiente, os procesos de produción, como a prohibición do traballo infantil no seus produtos e a administración como a política de igualdade de xénero entre empregados, pagando a homes e mulleres un mesmo salario en caso de desempeñar o mesmo posto. Este enfoque ecoloxista e progresista forma parte da súa estratexia de mercadotecnia e da súa imaxe de marca.
|
O nome dos produtos son en sueco, tamén hai veces que son daneses, fineses ou noruegueses, remarcando as orixes nórdicas de IKEA, aínda que tamén hai nomes en español como "FIESTA"(non podía ser outro!) e outros idiomas de Europa.
A compañía deseña os seus propios mobles e produtos como dixeramos, que son fabricados por máis de 1.500 provedores (como FINSA en Santiago) en máis de 50 países. Inclúense mobles e artigos para o fogar, oficinas e comercios. |
Algúns dos produtos son superventas mundiais como a famosa libraría Billy, as cadeiras Poäng ou as mesas Lack. Tamén contan con varios premios internacionais de deseño. Os deseñadores son de diferentes países incluíndo unha española.
Ademais dos deseños propios, Ikea fai versións de famosos deseños clásicos de mobles e accesorios. Non se lle escapa nada ao Kamprad!
Os seus principais mercados son Alemaña (20% de las ventas), Inglaterra (12%), Estados Unidos (11%), Francia (9%) e Suecia (8%). Tamén realiza vendas por correo ou por Internet.
O catálogo de Ikea converteuse nun símbolo da compañía e no seu principal canal de marketing. En termos de cantidade de publicación, superou a Biblia como a obra máis publicada, con 175 millóns de copias (2006). Só en Europa o catálogo alcanza máis de 200 millóns de persoas anualmente. Cun contido de máis de 300 páxinas e cerca de 12.000 produtos, distribúese tanto en tendas e quioscos como por correo.
Ademais dos deseños propios, Ikea fai versións de famosos deseños clásicos de mobles e accesorios. Non se lle escapa nada ao Kamprad!
Os seus principais mercados son Alemaña (20% de las ventas), Inglaterra (12%), Estados Unidos (11%), Francia (9%) e Suecia (8%). Tamén realiza vendas por correo ou por Internet.
O catálogo de Ikea converteuse nun símbolo da compañía e no seu principal canal de marketing. En termos de cantidade de publicación, superou a Biblia como a obra máis publicada, con 175 millóns de copias (2006). Só en Europa o catálogo alcanza máis de 200 millóns de persoas anualmente. Cun contido de máis de 300 páxinas e cerca de 12.000 produtos, distribúese tanto en tendas e quioscos como por correo.
|
Ingvar Kamprad ideou o nome IKEA do seguinte modo: as dúas primeiras letras (I e K), polas iniciais do seu nombre e apelido, e as dúas últimas (E e A), polos nomes da granxa (Elmtaryd) e do pobo (Agunnaryd) onde creceu.
No 1986 deixa a dirección da compañía e delégaa nos seus fillos. El asume o posto de asesor. Actualmente vive en Lausana, Suíza; ten catro fillos e leva unha vida relativamente austera, chegando a utilizar o transporte público a pesar de ser un dos homes máis ricos do mundo, non lle gustan os luxos e valora a humildade. |
|
Pero aquí non acaba o conto xa que Ikea sigue abrindo tendas e diversificando os seus negocios por todo o mundo e as súas vendas non paran de crecer. O dito: un crack o Kamprad este!
Daniel Fernández Costa e Brayan Stiven Mejía do Ciclo de Madeira
Daniel Fernández Costa e Brayan Stiven Mejía do Ciclo de Madeira
