A Revista do IES de Melide
Viaxar
|
Nunca se vos deu por pensar que puidésedes ter unha segunda familia na outra punta do mundo? Unha segunda familia que se complementase con unha segunda vida, con un segundo fogar que te fixese sentir que esa é a túa verdadeira casa?
Eu pódovos asegurar que o hai, podes chegar a ter unha segunda familia na outra punta do mundo, e podes sentir que non chegaches tarde a ela, que es un membro máis. Isto seino porque o vivín coa miña última viaxe que tivo como destino Brantford, unha pequena cidade da provincia de Ontario, no Canadá. |
|
A dicir verdade, cando collín o meu primeiro avión cara Madrid, non pensei en todo o que me estaría a esperar en Brantford, só sabía que unha muller con tres netos me estaría agardando para coidar de min ese mes de Xullo. Ese mes que pensei que se me ía a facer eterno por non ter á miña familia e aos meus amigos ao meu carón. Tamén sabía que ao chegar a Madrid me xuntaría con un grupo de estudantes de todas partes de España que serían os meus compañeiros durante esa aventura. Pero xamais imaxinei que se converterían en algo máis que compañeiros.
Sabedes esa sensación de non estar no teu sitio, de sentir que te equivocaches e que tomaches unha mala decisión? Pois ese era o meu único pensamento, e custoume moito cambialo, xa que o meu erro foi non evadirme da realidade que deixaba en España, o que me facía botar de menos á toda a miña xente. Porén, despois da primeira semana, que foi a máis dura, mudei a miña actitude e empecei a ver o mes que me quedaba por diante con ledicia e esperanza.
Sabedes esa sensación de non estar no teu sitio, de sentir que te equivocaches e que tomaches unha mala decisión? Pois ese era o meu único pensamento, e custoume moito cambialo, xa que o meu erro foi non evadirme da realidade que deixaba en España, o que me facía botar de menos á toda a miña xente. Porén, despois da primeira semana, que foi a máis dura, mudei a miña actitude e empecei a ver o mes que me quedaba por diante con ledicia e esperanza.
|
Se te estás a preguntar os motivos do meu cambio de actitude, xa chos aclaro eu. Aos dous días de chegar, máis precisamente o día anterior do meu dezasete cumpreanos, rompeume o móbil. Si, ese aparato electrónico co que non podía vivir. Isto aportoume unha nova perspectiva, e é que mentres me arranxaban o móbil, só me podía comunicar coa miña “host mum”, a señora que me estaba acollendo na súa casa. Ese día aínda se foi levando, pero cando me deprimín e podo dicir que foi o meu peor día en Canadá foi ao día seguinte, o día do meu cumpreanos. Non me podía comunicar coa miña familia nin cos meus amigos de España e tampouco tiña confianza cos meus compañeiros, o que me fixo saber o que realmente significa ter morriña, morriña galega.
|
O Downtown de Brantford
|
Pero tampouco me quería ver así, xa que non quería estar un mes noutro país sen desfrutalo. Así que pouco a pouco fun convertendo aos meus compañeiros en máis ca iso, en amigos. E foi que o que nunca pensara que podía acontecer, pasou.
|
|
Na segunda semana da miña viaxe atopábame a gusto, cheguei a atopar un equilibrio co que podía contar con certos compañeiros como amigos. Vivimos moitas aventuras que quedarán gardadas para sempre na nosa memoria.
Visitamos moitos sitios interesantes como a cidade de Toronto, as cataratas do Niágara, fumos a Wonderland (un parque de atraccións)... Só sei que esta aventura non puidese ser nin parecida si non fose polos seis rapaces que me sacaban un sorriso |
todas as mañás ao baixar do autobús, que me facían “escachar coa risa” cada vez que visitabamos o “mall” de Brantford. Sei que me levo uns amigos para a toda a vida, que hai un pequeno problema, que cada un somos dunha parte de España, pero estou segura que nos imos volver a ver pronto, porque todas as bágoas que derramamos ese 28 de Xullo ao despedirnos non foron en balde.
Neste equilibrio tamén se atopaba a miña familia canadiense, que lle sigo estando agradecida por todo o que fixeron por min ese mes. Puiden coñecer todas as súas costumes e puiden saber grazas a eles que a cultura canadiense non ten nada que ver coa cultura española, quizais é por iso que cada vez que digo “por favor” e “gracias” sae a relucir a miña parte canadiense. É verdade que só teño palabras de agradecemento para eles, e tamén sei que xamais se me vai a esquecer a cara de Gloria, Jenine, Jonathan, Malina, Jack e Jason cando ao subirme ao autobús que me levaría ao aeroporto pronunciaron, como lles chamo eu, as palabras máxicas que fixeron que alguén coma min, alguén á que lle custa mostrar os seus sentimentos, derramase outra bágoa. “We will miss you, please come back soon”. (que quede entre nós! pero a verdade é que eu tamén os boto de menos e sei que voltarei pronto).
Con isto saco en claro que viaxar non só significa trasladarse dun lugar a outro, significa coñecer a xente que te pode cambiar como persoa, significa crecer, aprender, sentir morriña da túa terra e significa facer túa unha terra que nunca pensaches chegar a coñecer.
Con isto saco en claro que viaxar non só significa trasladarse dun lugar a outro, significa coñecer a xente que te pode cambiar como persoa, significa crecer, aprender, sentir morriña da túa terra e significa facer túa unha terra que nunca pensaches chegar a coñecer.
Mar Riveiro Cabado, Decembro de 2017
As culturas urbanas
Abril de 2015, alumnado de PDC de 4º
Abandono de mascotas (cans, gatos, ...)
Todos os anos abandónanse millóns de mascotas; España é un dos principais países de abandonos en Europa. Pero, por que o facemos? Quizais por non levalos de vacacións connosco, ou sinxelamente porque nos estorban.
Unha vez abandonados, van vagando polas rúas, cheos de frío, fame, e incluso con algunha enfermidade, ata que o seu tráxico final remata na morte por atropelo, enfermidade, e tamén sacrificados por entes gubernamentais en cumprimento da lei. Sinxelamente: NON HAI DEREITO.
Unha vez abandonados, van vagando polas rúas, cheos de frío, fame, e incluso con algunha enfermidade, ata que o seu tráxico final remata na morte por atropelo, enfermidade, e tamén sacrificados por entes gubernamentais en cumprimento da lei. Sinxelamente: NON HAI DEREITO.
|
O mercado dos animais de compañía, facturou 700 millóns de euros en 2007, o equivalente a 20 millóns de mascotas (5.5 millóns de cans e 4 millóns de gatos).
Hoxe en día existen algúns centros de recollida de animais, os cales os acollen en moi malas condicións: deshidratados, torturados polos donos... Son cans ou incluso gatos os que precisan de familias que os queiran adoptar; e aínda máis, os centros precisan da caridade de persoas para que aporten recursos: comida, vacinas... |
Para a protectora madrileña "Evolución", o número de adopcións diminuíu, pero pola contra aumentaron os abandonos. A xente que abandona as súas mascotas son, polo xeral, persoas que tiveron que cambiar de domicilio, inmigrantes, ou persoas que, véndose afectadas pola crise xa non poden manter os seus animais.
|
Existen moitas campañas en contra do abandono de animais, algúns exemplos son:
|
|
Como evitar o abandono de animais:
- Cando decidamos mercar, adoptar ou ter unha mascota hai que tomar a decisión entre todos, para evitar discusións e como consecuencia o abandono. Ter en conta que tipo de animal nos convén: can, gato, pequeno, grande...
- Repartir as tarefas que incumben ao animal entre todos, para evitar fartarse do animal.
- Ensinarlle á mascota os modais necesarios para a convivencia, pero sempre armándose de paciencia e sen maltrato.
- No caso de ser femia, pedir información para evitar camadas indesexadas, no caso de que non as queiramos.
- No caso de ter algunha dúbida con respecto a como tratalo, consultar ao veterinario.
Un caso especial: Os galgos.
O galgo é unha raza de can, que ten consolidada a fama de ser un animal nobre, tímido e que se adapta a calquera espazo. Ten un corpo atlético, polo que de vez en cando precisa botar unha carreira ou dar longos paseos.
Pero tristemente, esta raza de cans sufriu espeluznantes maltratos, co obxectivo de matalo ao acabar a tempada de caza. Nos últimos anos, moitas organizacións comezáronse a concienciar sobre a situación de galgos, e acolléronos para dálos posteriormente en adopción.
Estímase que aproximadamente existen uns 250.000 galgos abandonados.
No ano 2011 un grupo de eurodeputados expresou nunha carta a Zapatero, as súas preocupacións pola crueldade coa que se estaba a tratar os galgos
|
|
Celtia Buján Pazos
1º BAC A
1º BAC A
